Karlijn wordt ingeleid als bij een controle alarmbellen afgaan – Bevallingsverhaal #3
Dat iedere bevalling anders is, zien we vandaag maar weer bij het derde bevallingsverhaal. Karlijn wordt met 39 weken ingeleid als bij een normale controle alle alarmbellen afgaan. Het blijkt niet goed te gaan met haar gezondheid. De inleiding duurt lang en krijgt ook nog een staartje… het wordt een keizersnede.
– [icon color=”#96bea8″ animation_speed=”Slow” size=”regular” icon_size=”” animation_delay=”” image=”iconsmind-Stroller”] –
Zaterdag 11 mei
Ik ben ruim 39 weken zwanger en buiten dat ik enorme dorst heb continu voel ik me prima en ben ik het zwanger zijn nog lang niet beu! Hoewel ik vaak van vrouwen die tegen het einde lopen hoor dat ze er genoeg van hebben en er klaar mee zijn, kan ik nog enorm genieten van alle bewegingen die ik voel.
Op dinsdag mogen we weer om 11.15 op controle als ik 39+2 zwanger ben. De controle verloopt prima alleen vind de verloskundige van het ziekenhuis dat ik wel dikke handen en voeten heb. Ik vertel haar dat het wel meevalt en dat ze altijd vrij dik zijn ook buiten de zwangerschap om. Ze begint wat door te vragen en het feit dat ik toch wel 8 à 9 liter vocht op een dag drink laat bij haar een alarmbelletje rinkelen. Ik moet wat bloed laten prikken en urine inleveren en mag weer naar huis. We gaan echter niet naar huis maar naar een ander ziekenhuis om mijn schoonmoeder weg te brengen die geopereerd wordt aan haar rug. Op het moment dat we met haar in de lift staan word ik onverwachts gebeld. Ik moet zo spoedig mogelijk terug komen naar het ziekenhuis. Als ik vraag of ik thuis nog wat mag ophalen wordt zelfs dat afgeraden. We brengen mijn schoonmoeder snel naar haar kamer en gaan terug naar het ziekenhuis.
13:30
Krap 2 uur na onze afspraak melden we ons weer. Ik word in een kamertje aan de CTG gelegd en mijn bloeddruk wordt een tijd lang gecontroleerd. Als ik al een poosje lig komt er een verpleegkundige binnenlopen en die vraagt hoe het gaat. Wij zeggen dat het prima gaat en dat we verwachten dat we zo wel weer mogen gaan aangezien we zelf geen rare dingen zien op de controles! Niets blijkt minder waar als we antwoord krijgen: we gaan nergens heen, althans niet zonder geboren baby! Uit de bloeduitslagen blijkt dat mijn lever nog nauwelijks werkt en dat mijn nierfunctie ook sterk terug loopt. Ik mag dan het zwanger zijn nog lang niet beu zijn, maar lichaam denkt er blijkbaar anders over!
Die avond wordt mijn bevalling ingeleid en wordt er een ballonnetje om ontsluiting te creëren. Op wat lichte krampen net na het plaatsen van de ballon na, heb ik nergens last van gehad en hebben we goed geslapen zover dat gaat in een ziekenhuis bed.
Zondag 12 mei
Helaas is er in de ochtend nog geen verandering in de ontsluiting en dus wordt afgesproken dat ze in de avond weer gaan kijken. Door de dag heen merk ik niks en laten we wat familie en vrienden langs komen om de tijd wat sneller te laten gaan. Ook in de avond is er geen verandering en wordt er weer een controle gepland voor de volgende ochtend. Mocht er dan nog steeds geen verandering zijn dan zou er besproken worden wat er dan zou gaan gebeuren. Het lijkt er niet op dat de bevalling voorspoedig verloopt.
Maandag 13 mei
De volgende ochtend zijn ze wat later bij ons in verband met enorme drukte. Het lange wachten wordt echter wel beloond. Eindelijk heb ik 3 cm ontsluiting en valt het geplaatste ballonnetje eruit! Iets na 9 uur worden mijn vliezen gebroken en wordt er aangekeken of mijn lichaam zelf weeën gaat creëren.
Nog steeds heeft mijn lijf er geen zin in en dus krijg ik een infuus met weeënopwekkers om de bevalling te bespoedigen. Deze worden langzaam aan steeds iets sterker gezet. Helaas blijken ook de weeënopwekkers hun werk niet te doen… totdat de hoogste dosering wordt bereikt. Ik ga van geen weeën naar een enorme weeënstorm. Voor mijn gevoel duurt het maar 10 minuten totdat ik om een ruggenprik smeek, maar achteraf blijkt het om een aantal uren te gaan. Dan is het moment daar en krijg ik om 3 uur eindelijk mijn zo gewenste ruggenprik. Ik ben er zo blij mee dat ik ter plaatse de anesthesist uitroep tot mijn beste maat!
16:00
Als ik weer terug op mijn kamer ben komt de verpleegster langs om mijn ontsluiting te meten. Voor mijn gevoel moeten die centimeters toch aardig zijn opgeschoten gezien de heftige weeën die de CTG waarnam. Niets blijkt minder waar.. ik heb pas een luttele 4 cm ontsluiting. Wat een domper.
’s Avonds rond half zes komen ze nog eens kijken en op dat moment zit ik nog maar 4,5 centimeter. Onze zoon heeft het prima daarbinnen en neemt ook nog niet echt de moeite om in te dalen! We besluiten het nog een paar uurtjes aan te kijken en de ontsluiting nogmaals rond half 9 te meten, want ze verwachten niet dat ik voor die tijd serieuze stappen maak. Het lange wachten duurt voort…
21:00
Als ze tegen 9 uur weer toucheren, moeten ze concluderen dat de ontsluiting minder is geworden en nu nog maar 4 centimeter is. Hoe kan dit?! Ze vermoedden dat mijn zoon tegen mijn baarmoedermond aan het drukken is waardoor deze opgezwollen is en daardoor vordert de ontsluiting niet. De gynaecoloog wordt erbij gehaald en na vele uren pijn, moeite en maar wachten vertelt de gynaecoloog dat hij vermoed dat onze zoon niet via de natuurlijke weg geboren zal kunnen worden. Mijn bevalling zal uitlopen op een keizersnede.
22:00
Vrij vlot mogen we naar de holding voor de OK. We weten dat het nu niet lang meer gaat duren totdat we onze zoon in onze armen hebben. Op het moment dat ik de OK binnenkom is er net een wisseling van dienst geweest. Aan mijn bed staat de gynaecoloog die een jaar eerder een curettage bij me heeft uitgevoerd. “Wat een eer dat ik jullie na die pijnlijke gebeurtenis nu aan een mooie herinneringen mag helpen”, zegt ze trots.
Om 23:16 wordt ruim 52 uur na het starten van de inleiding, uiteindelijk door middel van een keizersnede, onze zoon geboren:
Ik huil zo van de opluchting, ontlading, spanning en geluk dat de gynaecoloog met een knipoog vraagt of ik kan proberen stil te liggen. Dat litteken moet natuurlijk geen zigzag worden!
Wat bevalling, wat een avontuur! We hebben een zoon!
