Lisa had een vlekkeloze zwangerschap – Bevallingsverhaal #5
Lisa haar zwangerschap verliep vrijwel vlekkeloos. Ze was nooit misselijk en had geen last van maagzuur, vocht vasthouden of andere typische zwangerschapskwaaltjes. Aan het einde van haar zwangerschap kwam ze wel thuis te zitten van haar werk door bekkeninstabiliteit, maar daarbuiten was het een zwangerschap uit de boekjes waar ze erg van heeft kunnen genieten. Haar bevalling wordt uiteindelijk met 41 weken ingeleid en lijkt voorspoedig te verlopen. Tot de laatste cm’s.
Idealer kon mijn zwangerschap gewoon niet! Op de bekkeninstabiliteit na had ik een perfecte zwangerschap. Door de bekkeninstabiliteit moest ik in de laatste weken regelmatig voor een controle naar het ziekenhuis. Op een gegeven moment werd gemeten dat onze baby qua groei niet het gemiddelde vertoonde op de curve, hij was namelijk groter en zwaarder dan gemiddeld. Ik moest bloed prikken en een suikerdrankje drinken om te kijken of ik zwangerschapsdiabetes had, maar alles was in orde. Onze kleine had het gewoon erg goed in de buik!
Toen was daar het moment met 39 weken zwangerschap op de teller, dat ik de baby niet of niet meer goed voelde. De verloskundige stuurde me gelijk naar het ziekenhuis om wat controles uit te voeren. De onderzoeken waren goed en ik voelde meneer later gelukkig weer bewegen. Wat een opluchting!
Die dag werd wel gelijk besproken wat het plan van aanpak was. Er werd besloten dat ik ingeleid zou gaan worden en uiteindelijk gebeurde dit met 41 weken zwangerschap. Het was hoog tijd om onze zoon te ontmoeten!
24 september
Met het ziekenhuis is afgesproken dat ik vandaag om 17:00 moet bellen of er plaats is. We willen net frietjes gaan eten en mijn man is op weg naar huis. Om 17:30 krijg ik na het telefoontje te horen dat ik om 19:00 in het ziekenhuis aanwezig moet zijn. In alle haast eten we snel, rapen we onze spullen bij elkaar en vertrekken we snel naar het ziekenhuis.
Eenmaal daar is het een rollercoaster. Ik heb geen idee wat ons te wachten staat. Na een half uur aan de CTG te hebben gezeten wordt er een ballonetje geplaats om de bevalling op te wekken.
20:30
Ik krijg meteen krampen en enorme rugpijn. We lopen naar een andere afdeling en daar kan ik me douchen en in bed gaan liggen. Ze geven me 2 paracetamol en willen me ook een slaappil geven, maar ik ben zo moe dat ik hem niet hoef.
Toch ben ik om 22:00 nog steeds wakker. De pijn wordt heviger in mijn rug, niet wetende of ik überhaupt weeën heb.
25 september
Het is inmiddels midden in de nacht en ik besluit toch maar eens op de bel te drukken omdat ik een vreemd voorgevoel heb. Ik word weer aan de CTG gezet en er wordt gemeten of ik ontsluiting heb. Yes, 3 cm al! De ballon wordt eruit gehaald en ik moet rustig gaan afwachten.
06:30
Vroeg in de ochtend wordt mijn ontsluiting weer gemeten en blijk ik op 5 cm te zitten. Ik mag douchen en me gereed maken om richting de bevalkamer te gaan. Als ik op de bevalkamer ben breken om half 9 spontaan mijn vliezen. Wat een enorm gek gevoel om al dat water weg te voelen lopen!
Op dat moment krijg ik ontzettende pijn in mijn rug. Ze proberen me te masseren en mogen van mij zelfs op mijn rug slaan. Ik heb zo’n pijn! Ik krijg een morfinespuit waardoor ik eventjes kan bijkomen en wat kan relaxen.
13:30
Na een controle blijk ik ineens volledige ontsluiting te hebben. Daar kwam het verlossende woord: je mag persen! Meneer blijkt echter te hoog in mijn bekken te liggen. Ik mag dus niet uit volle kracht mee persen, maar moet eerst langzaam drukken om hem lager te krijgen. Voor de zekerheid wordt de gynaecoloog erbij geroepen om te kijken of alles goed gaat. Volgens hem zal het via de natuurlijke weg lukken.
15:30
We zijn ruim 2 uur verder en ik ben helemaal kapot. Mijn energie is helemaal weg, het wil maar niet opschieten. Mijn baarmoedermond blijkt een beetje gekanteld te liggen waardoor het hoofdje blijft steken. Het woord keizersnede valt kort, maar uiteindelijk krijg ik een knip om ruimte te creëren. Als het goed is, moet er nu schot in de zaak komen.
17:00
Niets blijkt minder waar te zijn. De tijd verstrijkt, maar ik heb onze zoon nog steeds niet in mijn armen. Het is nu of nooit. “We gaan de kiwi gebruiken” hoor ik plots. De kiwi?! Het blijkt een vacuümpomp te zijn, maar dan minder heftig. Ik word van de CTG en alle apparaten ontkoppeld en ineens gaat alles vliegensvlug. “Je hoeft nog maar één keer te persen als je een wee krijgt” zegt mijn verloskundige. Ik zit vol ongeloof dat het moment nu toch ineens daar is en voel de wee opkomen. Ik pers en daar is om 17:14 onze zoon:
Hij is 50 centimeter lang en weegt 3295 gram. Wat ben ik blij en opgelucht dat het voorbij is! We kunnen gaan genieten van onze zoon!
