Angelina kreeg een keuze: doorlopen of inleiden – Bevallingsverhaal #8

4 september

Mijn zwangerschap verliep zonder grote complicaties. Wel werd vaak gedacht dat ik zwangerschapsvergiftiging had. Mijn bloeddruk wisselde vanaf week 20 enorm. De ene keer was het 150/110 en de andere keer was het ineens 180/110. Gelukkig bleek uit testen dat ik geen pre-eclampsie had.

Met 39+5 hadden we een afspraak met de gynaecoloog. Ze zou ons ook wat meer vertellen over inleiden omdat ik nu elke dag gezien moest gaan worden in verband met mijn bloeddruk. Maar elke dag 30 minuten in de auto om mijn bloeddruk te laten controleren, dat zag ik niet echt zitten.

Ze vertelde eerst over de mogelijkheden en daarna mochten we nog even gluren naar ons mannetje. De verloskundige deed inwendig onderzoek, maar ik helaas nog geen ontsluiting en tevens was de baarmoedermond nog niet rijp. Enorm balen!

Tijdens het onderzoek hadden we even kort de tijd om na te denken over de opties. We kwamen al snel tot de conclusie dat onze voorkeur naar inleiden ging. De verloskundige ging een belletje plegen en er was morgen al plek. Dat was even schrikken maar ook fijn, nu kon ik er niet te lang meer over denken! Eenmaal thuis heb ik mijn vluchtkoffer verder gepakt, een tas voor manlief gepakt en de belangrijkste spullen klaar gelegd.

5 september

Na een kort nachtje, want was best zenuwachtig, moest ik me ‘s morgens vroeg melden in het ziekenhuis. Ik moest nog even wachten want er was nog geen plek. Mijn man ging gewoon aan het werk. We waren er op voorbereid dat inleiden gerust 3 dagen kon duren en we vonden het zonde van zijn vrije dagen als hij vanaf dag 1 aan mijn bed zou zitten.

08:00

Ik werd gelijk aan de CTG gelegd om te kijken hoe het met de baby ging en alles was prima. Het echte werk kon beginnen!

Ik kreeg baarmoederrijpingspillen en werd op de zaal gelegd. Ik was het zitten en liggen al snel zat en was heerlijk weer dus besloot een rondje te gaan lopen. Dit mocht van de zuster, want ik was lopend patiënt. Het ziekenhuis zat vlakbij de stad, dus dat leek me wel een goede bestemming. Na 2 uur was ik terug en kreeg ik flink op mijn kop. Ik mocht niet lopen, ik mocht het ziekenhuis niet uit en sterker nog: ik mocht de afdeling niet meer af! Ik was behoorlijk teleurgesteld.. Na de lunch kreeg ik weer een CTG en 2 pillen om de baarmoedermond te laten rijpen. Ik voelde nog niks en zat alleen maar te wachten tot mijn man uit zijn werk langskwam. Hoe stom ook, ik zei: Neem je spullen maar alvast mee.

17:30

’s Avonds kreeg ik mijn avondmaaltijd, maar dit smaakte totaal niet. Het was vies en koud en dus stuurde ik het weg. Ik mocht niet meer naar het restaurant beneden, maar gelukkig was mijn man zo lief een bordje nasi met saté te halen.

Na het eten moest ik weer aan de CTG. Steeds konden ze de baby niet goed zien omdat hij uit beeld verdween, dus het onderzoek duurde en duurde maar. Er werd me beloofd dat er een verloskundige zou komen, maar ook zij liet op zich wachten. Ik besloot te bellen en de CTG mocht er eindelijk af, ondanks dat er nog geen verloskundige langs was geweest. Ik hoopte uiteraard dat ik al wat ontsluiting had en wilde graag dat mijn man dan in het ziekenhuis zou blijven. Het liep echter inmiddels tegen 21:00 en ook mijn man wilde graag weten hoe het zat, maar nog steeds kwam er niemand langs om een check-up te doen.

21:45

Ik werd een beetje koppig en steeds bozer. Mijn man ging nog maar eens vragen wat nou de planning was en om 21:45 kwam de verloskundige eindelijk de kamer binnen lopen. Ze toucheerde me en ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben. Yeah! Ze besloot me te strippen, wat ik niet overigens heel erg mee vond vallen.

Helaas was er op dat moment geen kamer vrij voor ons en ik wilde dolgraag dat mijn man bleef, voor als het ’s nachts op gang zou komen. Ik zag het al voor me dat hij heel diep zou slapen en niet wakker zou worden, dus ik stond erop dat hij zou blijven. Het ziekenhuispersoneel adviseerde me te gaan douchen en terwijl ik onder de douche stond, wisten zij een kamer voor ons samen te regelen.

6 september

Die nacht werd ik rond 02:00 uur wakker van de buikpijn. Ik wilde mijn man niet wakker maken en dus besloot ik naar het personeel te lopen om een aspirine te vragen. Ik werd gelijk terug naar mijn bed gestuurd en werd aan de CTG gelegd. Ik kreeg een prik in mijn been die ervoor moest zorgen dat de pijn minder werd en ik wat ging slapen, maar die hielp helaas maar weinig.

08:00

’s Morgens stond de verloskundige aan mijn bed om onderzoek te doen. Ik bleek gelukkig al een ruime 4 cm ontsluiting te hebben. Haar dienst duurde tot 15:00 en haar streven was dat ik voor die tijd zou bevallen. Zou het dan toch vandaag zo ver zijn? Precies met 40 weken?

11:00

De ween werden sterker en sterker. Ik wilde geen ruggenprik, maar het morfinepompje klonk me goed in de oren. Als ik dan toch al in het ziekenhuis lag, wilde ik graag gebruik maken van alle mogelijkheden!

Om 11:30 kreeg ik een infuus en werd het pompje aangesloten. De weeën werden ondertussen steeds sterker en hielden langer aan. Ik had om 12:00 het gevoel dat ik er al was, maar ik bleek helaas op 8 cm ontsluiting te zitten. Ik viel zelfs nog even in slaap en na een uur bleek ik 9 cm ontsluiting te hebben.

14:00

De weeën bleven maar komen, maar het was niet genoeg om tot volledige ontsluiting te komen. De verloskundige besloot me te helpen en gaf me weeënversterkers. Die deden wat ze moesten doen, want na 50 minuten persen werd onze zoon eindelijk geboren: