Danielle werd met bijna 42 weken zwangerschap ingeleid – Bevallingsverhaal #1
Iedere bevalling is anders en daarom is het lezen van een bevallingsverhaal juist zo mooi. Het heeft wat spannends, zeker als je zelf zwanger bent van de 1e en nog geen idee hebt wat je moet verwachten van een bevalling. Zo zijn bevallingsverhalen juist intrigerend en is het reuze interessant als je zelf al eens bevallen bent om te lezen hoe de bevalling van een ander totaal anders is of juist heel erg vergelijkbaar. Ik geniet iedere keer weer van de verhalen!
Vanaf deze maand zullen verschillende vrouwen hun bevallingsverhaal delen. Dat is natuurlijk ontzettend intiem. Voor de meeste vrouwen is het een manier om het bevallingsverhaal voor altijd zwart op wit te hebben. Voor de één is het een feest om het verhaal op te schrijven en de bevalling te herbeleven, voor de andere is het een goede verwerking als het een pittige bevalling was en niet één uit de boekjes.
– [icon color=”#96bea8″ animation_speed=”Slow” size=”regular” icon_size=”” animation_delay=”” image=”iconsmind-Stroller”] –
Danielle
Vandaag trapt Danielle af met het bevallingsverhaal van haar zoontje. Ze werd ingeleid met bijna 42 weken (!!) op de teller dus het was hoog tijd voor het mannetje om zijn ouders te ontmoeten!
8 september
Om 06:30 bel ik het ziekenhuis of er plek is voor de inleiding. Er wordt gezegd dat het druk is, maar dat ze gaan overleggen. Ik zal rond 8 uur teruggebeld worden en ga weer slapen. Dat had ik de halve nacht op de bank gedaan door de spanning, maar nu ga ik weer naar bed. Pas om 9.10 word ik gebeld: “Het is te druk dus vandaag geen inleiding, probeer het morgen nog maar een keer.” Balen, ik ben het al zo zat! M. gaat toch maar werken en ik ga dochter I., die bij opa en oma heeft geslapen, weer ophalen. We maken er nog een gezellige dag van met z’n tweetjes en ’s avonds brengen we haar weer naar opa en oma.
Ik bel het ziekenhuis en we mogen komen! Ze vragen wanneer we er kunnen zijn en uiteindelijk wordt afgesproken dat ik me rond 07:30 meld. Ik mag nog eten, maar krijg met moeite een boterham weg van de spanning. Vandaag ontmoeten we eindelijk onze kleine man!
Iets over half 8 lopen we de kraamafdeling op, na een snelle rit met heel veel regen. Ik word aan de CTG gelegd die er goed uit ziet. Na een half uurtje wordt er gekeken naar mijn ontsluiting. Omdat het al twee weken rommelde en ik al twee keer gestript ben, zit ik inmiddels op een ruime 2 cm. Mijn vliezen worden direct gebroken. Er volgt een enorme plons vruchtwater en M. mag wat spullen aangeven, wat een gek gevoel! Dan wordt het infuus geprikt, in drie keer omdat mijn aders moeilijk te prikken zijn. Wat zag ik daar tegen op en wat viel het tegen (vier weken na de bevalling is mijn rechterpols nog steeds blauw).
08:30
Door het breken van de vliezen en de harde buiken die ik ’s ochtends had begint het nu meer op gang te komen. Het infuus wordt op stand 1 gezet en om het half uur een standje hoger. Hij gaat naar stand 2, stand 4 en stand 8. Op een gegeven moment (ik heb geen idee van tijd) heb ik het gevoel dat het niet lang meer duurt en hij er echt al uit wil. Ik zit op 5 cm dus ik kan nog niet persen. 20 minuten later heb ik nog sterker het gevoel dat het niet lang meer duurt en blijk ik 7 cm te hebben. Daarna gaat het heel snel, ik kan de weeën nog amper wegpuffen en ze volgen elkaar zo snel op dat er geen adempauze meer tussen zit. Het begon met buikweeën en een klein beetje last van mijn rug maar inmiddels zijn de rugweeën echt het verschrikkelijkst. Ik lig op mijn zij en M. duwt hard op mijn rug om de pijn te vergeten.
12:00
Als ik moet gaan persen moet ik naar mijn rug draaien en direct komt de eerste perswee. Bij de tweede perswee blijft het hoofdje staan en zeg ik: “straks schiet ie nog tegen de muur!” De verloskundige en verpleegkundige lachen en dan komt de derde perswee. Om 12:05 wordt onze zoon geboren:
[themeone_custom_font family=”Mr Dafoe;regular” decoration=”” style=”normal” txtalign=”txt-center” size=”80px” line=”90px” padding=”0px” bold=”” uppercase=”” color=”#96bea8″]Lucas[/themeone_custom_font]
Hij huilt direct en wordt op mijn buik gelegd. Het eerste uur huilt hij best veel, maar ligt hij lekker bij me en probeert wat te drinken. Na een tijdje wordt hij gewogen en aangekleed en mag hij bij papa knuffelen, daar valt hij lekker in slaap. We bellen familie en vrienden en eten beschuit met blauwe muisjes. Om 15.30 komt de kinderarts die Lucas goedkeurt en dan mogen we naar huis.
16:45
Zo’n 12 uur nadat we wisten dat hij vandaag zou komen zijn we al weer thuis. De kraamverzorgster staat al voor de deur. We bespreken met haar wat we verwachten van de kraamweek en M. haalt de grote zus op. Ze wil direct Lucas vasthouden, zo schattig! We maken een foto van hen samen en zetten die op Facebook met het bericht dat hij er is. Na een zwangerschap van 41 weken + 6 dagen kunnen we dan eindelijk knuffelen!
