Hi! Daar was ik weer! Het laatste artikel van mijn hand dateert alweer van drie weken terug en daarmee was dit de langste ‘radiostilte’ sinds de start van Go, mommy, go. Misschien was het je al opgevallen dat het erg stil was, misschien ook niet (wat ik ten zeerste zou begrijpen haha).
Deze radiostilte was ongepland maar wel zeer nodig. De laatste tijd kostte het me zo ontzettend veel moeite om iets neer te typen. Alle stukjes voelde als nutteloos en persoonlijke stukjes kreeg ik er al helemaal niet uit doordat steeds de vraag omhoog kwam: “Wie interesseert zich nou in mijn saaie leventje?”. Want dat het de laatste weken/ maanden saai is, is toch wel een beetje een feit. Waar ik eerst een drukke studerende, alleenstaande moeder was, ben ik nu ‘slechts’ een thuisblijfmoeder. Natuurlijk vind ik het heerlijk om Maxim even fulltime te zien opgroeien, maar toch begon ik steeds vaker te merken dat er iets ‘mist’ in mijn leven.
Ik zat de laatste weken eigenlijk totaal niet lekker in mijn vel. Zij het door de dagen zonder zonlicht, zij het door het thuiszitten, ik weet het ook niet echt goed. Wat ik wel heb gemerkt is dat het moeten stoppen met mijn studie me niet in de koude kleren is gaan zitten. Het vervelende en falende gevoel bleef aan me knagen en ik denk dat het eigenlijk nu pas tot me door dringt dat mijn studietijd erop zit en dat ik mijn droom studie/baan heb moeten opgeven. Ik merkte dat ik erg zoekende was en ben en dat ik daardoor niet lekker in mijn vel zat.
1 + 1 = 2 en dus heb je misschien al uit mijn verhaal kunnen concluderen dat ik sinds het stoppen met mijn studie thuis zit. Er moest een uitkering aangevraagd worden en (verplicht) gesolliciteerd worden. De aanvraag vind ik persoonlijk een vervelend traject door alle eisen die aan je gesteld worden en hij geeft me veel stress. Tot op heden heb ik nog geen baan kunnen vinden en ook dat bezorgt me kleine hartkloppingen. Ik merk namelijk wederom dat fulltime thuis zitten niet echt aan mij besteed is en het heeft natuurlijk ook financiële gevolgen. Een uitkering is namelijk geen vetpot, als je die al krijgt want daar geldt ook een wachtperiode van een aantal weken voor. Hoe je je rekeningen die weken betaalt is je eigen probleem, zo makkelijk wordt er helaas door de uitkerende instantie gedacht. Maar dat terzijde!
Vorige week vierden we Maxim zijn tweede verjaardag en daarna ben ik met mijn vriend en Maxim spontaan een paar dagen naar Duitsland gegaan, waar hij werkt, zodat ik een beetje tot rust kon komen. Ondanks dat ik daar lekker bezig ben geweest klopte wat ik al dacht: even uit je vertrouwde omgeving zijn wil nog wel eens helpen. Ik ben weer even heerlijk bijgeko
men en voel dat ik er weer met frisse moed tegenaan kan op zowel persoonlijk, werk- en bloggebied.
De komende tijd ga ik het bloggen weer lekker oppakken en dus zul je weer wat meer van en over mij kunnen lezen. Daarnaast ga ik me richten op het solliciteren zodat ik hopelijk weer zo snel mogelijk de bijstand uit kan, mijn eigen centen kan verdienen en me mezelf weer kan ontwikkelen. Dat laatste vindt ik ook erg belangrijk. Als je nog een baan voor me weet of hebt kun je me uiteraard mailen! 😉
