There, I said it! Ik ben een langvoedster. Een gekkie, geitenwollen sokkentype en een freak van een moeder, als ik vele andere ouders moet geloven. Ik geef al 16 maanden borstvoeding aan mijn jongste zoon en dat vinden veel mensen maar raar. Stiekem kan ik het ze niet eens kwalijk nemen, want ik was ooit één van hen.
“Geef je nou nog steeds borstvoeding?!” roept een familielid terwijl ze een vies gezicht trekt. “Wanneer ga je nou eens stoppen?” zegt een ander. Hieruit kun je wel concluderen dat het vrij ongewoon is als je je kind na 1 jaar nog borstvoeding geeft. Vaak vinden mensen het zelfs al apart als je langer dan 6 maanden voed. Inmiddels schaam ik me er niet meer voor dat ik een langvoedster ben. Het is echter ook niet zo dat ik van de daken schreeuw dat ik nog borstvoeding geef. De mening van anderen interesseert me niet zo, want ik volg mijn gevoel. Dat ik deze reacties krijg, kan ik wel begrijpen.
Nog voordat mijn oudste zoon was geboren had ik besloten dat ik in ieder geval wilde gaan proberen borstvoeding te geven. Ik zag er onwijs tegen op, maar vond dat ik hem dat verplicht was. Moedermelk is simpelweg het beste wat je je kindje kunt geven. Ik beet me door kloven en borstontstekingen heen en ging zelfs kolven toen M. reflux bleek te hebben. Na ruim 4 maanden moest ik twee keer kolven voor een flesje voeding en was de koek op. Ik ging over op flesvoeding en hoewel ik dat jammer vond, was het prima.
Ik was van mening dat moeders die hun kinderen na 1 jaar nog borstvoeding gaven, gewoon niet afscheid konden nemen van de babytijd.
Dat was ook het moment dat ik zei dat ik het maar gek vond als moeders hun kind langer dan 1 jaar borstvoeding gaven. Tot 1 jaar borstvoeding geven, daar kon ik nog wel inkomen vanwege de voedingsstoffen en hechting, maar na 1 jaar; dat was ronduit belachelijk. Je inmiddels dreumes kan dan al eten, dus voor de voedingsstoffen hoef je het niet te doen. Ik was van mening dat een langvoedster gewoon niet afscheid konden nemen van de babytijd.
September 2017 werd mijn jongste zoon geboren en besloot ik het borstvoedingsavontuur nogmaals aan te gaan. Ik beet me wederom door borstontstekingen heen. Zelfs toen ik krom lag van de pijn vanwege galstenen en later een operatie waarbij mijn galblaas werd verwijderd, bleef ik N. voeden. Ik merkte na 3 maanden dat ik rust begon te vinden in de voedingsmomenten en dat zowel hij als ik het ontzettend fijn vonden. Even alleen hij, ik en de stilte. Geen mobiel, geen andere mensen, alleen maar rust. Ook toen ik in een zware depressie raakte en eigenlijk niet voor mijn kinderen kon zorgen, bleef ik N. voeden. Juist in die periode was het emotionele aspect van voeden belangrijker dan ooit.
Ik schaamde me voor mijn oordeel wat ik altijd had gehad over langvoeders.
En zo gebeurde het dat N. 1 jaar werd en ik nog steeds borstvoeding gaf. Niet tig keer per dag, maar voornamelijk ‘s ochtends, ‘s avonds en ‘s nachts als hij niet kon slapen of getroost moest worden. Mijn eigen woorden bleven in mijn hoofd steken en ik schaamde me voor mijn oordeel wat ik altijd had gehad over langvoeden. Ik merkte namelijk dat het niets te maken had met het niet afscheid kunnen nemen van de babytijd. Ik ging en ga gewoon in op de behoeften van mijn kind en zo groot zijn ze eigenlijk nog niet als ze 1 jaar of ouder zijn. Hij drinkt niet meer bij me voor de voedingstoffen, maar om nabij te zijn. Om troost te vinden als hij verdrietig is, om één-op-één tijd te hebben.
Borstvoeding bevat stoffen die het immuunsysteem van je kind versterken en je kind heeft minder kans op overgewicht. Het is natuurlijk ook niet voor niets dat het WHO adviseert een baby 6 maanden exclusive borstvoeding te geven en tot 2 jaar te blijven voeden.
Ik hoop altijd dat vrouwen niet gelijk opgeven, want borstvoeding is in het begin echt niet altijd even prettig (en soms zelfs pijnlijk), maar het wordt wel beter!
Vergis je niet, ik ben niet van de borstvoedingsmaffia. Oké, ik vind dat als je moeder wordt, je het in ieder geval moet proberen om borstvoeding te geven. Je hebt immers gekozen voor je kindje en je baby verdient het aller-allerbeste. Daarom hoop ik altijd maar dat vrouwen niet gelijk opgeven. Borstvoeding is in het begin echt niet altijd even prettig (en soms zelfs pijnlijk), maar het wordt wel beter. Maar als moeders er toch voor kiezen om hun kind flesvoeding te geven, dan zul je mij niet minachtend zien kijken. Ik heb immers mijn oudste zoon maanden flesvoeding gegeven en hij is er gezond en groot op geworden. Ook vriendinnen van me geven flesvoeding en dat is prima.
En wat mij betreft… ik heb besloten te stoppen met de borstvoeding als het terug loopt en/of als N. er geen behoefte meer aan heeft. Er zijn nu al dagen dat hij alleen ‘s avonds of ‘s ochtends nog bij me drink of helemaal niet. Ik ben dus wel benieuwd wanneer dat moment zal zijn. Wel heb ik in ieder geval besloten sowieso te stoppen als hij 2 jaar is. Niet omdat anderen vinden dat ik moet stoppen, maar omdat ik het zelf niet zie zitten dat mijn zoontje mijn shirt naar beneden gaat trekken of om mijn borsten vraagt. Ik moet dan altijd aan een scene in Game of Thrones denken, waarbij een jongen van een jaar of 8 bij zijn moeder afdwingt dat hij bij haar kan drinken. Ja dan ben je met recht een langvoedster! Het gaat mij een beetje te ver, maar ieder zijn ding natuurlijk!
