Bij Marcia duurde de inleiding ruim een week – Bevallingsverhaal #6
Marcia is ruim 41 weken zwanger als ze in het ziekenhuis moet zijn voor een inleiding. Er zit echter geen schot in de zaak want de ontsluiting vordert totaal niet. De baby lijkt nog geen zin hebben om geboren te worden…
Woensdag 6 september
Vandaag moeten we om 8.30 in het ziekenhuis zijn want ik word ingeleid. We krijgen een kamer toegewezen. Gelijk wordt er een CTG gemaakt en gevoeld of ik al ontsluiting heb. Helaas! Dat laatste is nog niet het geval en daarom wordt er een ballonkatheter geplaatst. Wat is dit pijnlijk! Ze moeten behoorlijk wroeten daaronder omdat de baarmoedermond nog niet rijp is en alles pot dicht zit.
Uiteindelijk zit de ballon en mogen we naar huis om het daar af te wachten. De hele dag heb ik pijn die te vergelijken is met een menstruatie. ’s Nachts slaap ik gelukkig goed omdat ik op advies paracetamol heb ingenomen.
Donderdag 7 september
Het is donderdag en vandaag moeten we ons weer om 08:30 melden in het ziekenhuis. Wederom krijgen we een kamer toegewezen en volgt hetzelfde riedeltje als gisteren. En wat blijkt? Ik heb door al dat gewroet van gisteren 1 cm ontsluiting! Ze vullen het ballonnetje nog wat verder, maken nog een CTG-scan en dan word ik weer naar huis gestuurd.
Vrijdag 8 september
Na nog een nacht in mijn eigen bed te hebben geslapen, moeten we ons vandaag om 07:30 weer melden. De dames bij de balie herkennen ons inmiddels. “He nog steeds geen baby? Vandaag zal het wel gebeuren hoor! Veel succes!” krijgen we te horen.
De ballonkatheter heeft helaas zijn werk niet voldoende gedaan want ik zit nog steeds op een krappe 1 cm ontsluiting. De artsen besluiten dat ik een hormoonveter krijg. Het nadeel hiervan is dat ik in het ziekenhuis moet blijven. Balen, maar het is niet anders!
Ik mag gewoon rond blijven lopen en het liefste ook de trap pakken zodat dat hopelijk voor wat weeënactiviteit zorgt. Die uurtjes loop ik dus heel wat af met mijn man.
In de avond wordt de veter na 12 uur weer verwijderd en die nacht blijf ik in het ziekenhuis slapen.
Zaterdag 9 september
We zitten inmiddels op dag 4 van de inleiding. Al vroeg in de ochtend krijg ik alle controles en om 08:00 staat ook Kevin naast mijn bed om te horen wat de gynaecoloog te vertellen heeft. Ook de veter wil de boel niet op gang brengen en de moed zakt me in de schoenen. Ik had toch wel verwacht dat er iets was gebeurd in de tussentijd, maar onze zoon maakt nog geen aanstalten om de wereld te komen. Er wordt weer een hormoonveter geplaatst en ik moet nog een dag in het ziekenhuis blijven.
’s Avonds kijk ik op mijn iPhone, die keurig bijhoudt hoeveel ik loop – lees waggel – op een dag. We zitten gewoon al op 20 km in 2 dagen ziekenhuis! Van traplopen en wandelen is ons kleine mannetje blijkbaar ook totaal niet onder de indruk. De verloskundigen zijn zelfs verbaasd over hoe bewegelijk de baby nog in mijn buik is. Ik heb zelf het idee dat hij op de hormoonveter reageert.
Zondag 10 september
Weer is er een nacht verstreken en Kevin is precies op tijd. Ik heb net de zoveelste CTG gehad en de gynaecoloog is in aantocht voor een gesprek. Hij vertelt dat hij mijn vliezen kan breken, maar dat hij dit geen verstandige keuze vindt. Ik ben totaal uitgeput na de pogingen om mijn bevalling in te leiden, de spanning en nachten met weinig slaap. De baarmoedermond is echter nog steeds niet rijp en dat kan betekenen dat als ze vandaag mijn vliezen breken, het een lange en pijnlijke bevalling gaat worden. We besluiten daarom een rustdag in te lassen. Ik mag lekker naar huis om bij te tanken en moet me morgen weer melden. We besluiten lekker naar de snackbar te gaan.
Maandag 11 september
Het weekend is voorbij en het is de 6e dag van mijn inleiding. We melden ons weer vroeg en laten alles over ons heen komen. Wederom wordt er een ballonkatheter geplaatst in de hoop dat dit toch nog wat gaat doen voor mijn baarmoedermond. Gelukkig mag ik ook vandaag weer naar huis en krijg ik wederom meldplicht voor morgen.
Dinsdag 12 september
Het lijkt een hele slechte grap te worden: de ballonkatheter heeft helemaal niets gedaan. Als allerlaatste poging wordt er een hormoonveter geplaatst. Hierna kunnen we wel zeggen dat we er echt letterlijk alles aan hebben gedaan!
In overleg met de gynaecoloog mag ik vanavond wel naar huis, als de veter verwijderd is. Als morgen D-Day is, wil ik graag enigszins uitgerust zijn.
Voorzichtig laat de gynaecoloog ons weten dat we ons beter kunnen voorbereiden op een keizersnede. De woorden komen als een klap in mijn gezicht aan, want ik ben doodsbang voor een ruggenprik! Wat moet, dat moet..
Als de gynaecoloog om 19:00 komt checken of er iets veranderd is, blijk ik toch ineens een kleine 3 cm ontsluiting te hebben. Yes! Dat wordt morgenvroeg toch mijn vliezen breken. Wat een opluchting, waarschijnlijk krijg ik geen keizersnede!
Als we in de auto naar huis zitten is het doodstil in de auto. De spanning is voelbaar: we worden morgen papa en mama!
Thuis begint het al wat te rommelen. Ik heb rugweeën, maar het zet niet echt door. Ondanks dat mijn man wil dat ik het ziekenhuis bel, doe ik dat niet. Zolang het niet pijnlijk wordt wil ik gewoon naar bed en proberen nog even fatsoenlijk te slapen.
Woensdag 13 september
De klok geeft 07:30 aan als we weer in het ziekenhuis staan. In de auto hing er al een verschrikkelijke stilte omdat Kevin door alle spanningen migraine heeft. Hij moest zelfs de auto aan de kant zetten om te spugen. Dat kan er ook nog wel bij!
Ik denk alleen maar aan de bevalling want ik weet dat die erg lang en pijnlijk gaat worden. Net als de voorgaande dagen krijgen we een kamer toegewezen, maar deze keer voelt het anders. Ik kijk de kamer in en zie het bedje waar straks onze zoon in zal liggen. Het is zo onwerkelijk!
09:00
De gynaecoloog besluit om maar gelijk mijn vliezen te breken en een infuus aan te leggen voor de weeënopwekkers. Ik ben immers al 7 dagen bezig, dus de kans dat mijn bevalling uit zichzelf op gang komt is nihil.
Elk uur wordt het infuus een stap omhoog gezet en na elk uur wordt me gevraagd of ik al wat voel. Nee. Op wat menstruatieachtige pijn na, voel ik niets. Na 2 uur aan het infuus worden de weeënopwekkers elke 30 minuten opgehoogd, maar ook dit heeft geen effect. Steeds meer mensen verzamelen zich rond mijn bed. Om 13:30 staat de pomp op zijn hoogst. Ik ben het zo verschrikkelijk beu! Ik lig en zit al 5 uur lang en krijg iedere keer controles met horde mensen. Iedere keer weer die verbaasde blikken als ik aan geef niets te voelen. Heel de week hoor ik al dat ze dit nog nooit hebben meegemaakt. Ik ben er helemaal klaar mee!
Ik roep één van de verloskundigen en vraag haar de gynaecoloog te halen. Niet veel later komt ze terug met het bericht dat ik nog anderhalf uur aan het infuus moet blijven liggen omdat het misschien toch nog wat gaat doen. Ik weet niet wat ik hoor en barst in tranen uit. Ik kan niet meer en letterlijk en figuurlijk gebroken. Na een week wachten en ellende zit ik er totaal doorheen.
Ook mijn man is het helemaal zat en valt uit tegen de verloskundige. Binnen 30 minuten staat de gynaecoloog in de kamer en als hij me aan kijkt barst ik weer in tranen uit. Dan geeft de gynaecoloog de verlossende woorden: “Je hebt alles gedaan wat mogelijk is, genoeg is genoeg. We gaan dat eigenwijze jongetje halen. Maakt u zich maar klaar voor de OK.”
16:30
Eerder die week had ik niet gedacht dat ik zo opgelucht zou zijn bij het horen van het woord ‘keizersnede’. Na 2 uur wachten door een spoedgeval wat tussendoor kwam, worden we eindelijk opgehaald. Ik maak me eigenlijk alleen maar druk om die klote ruggenprik. Bij mijn oma is hij een paar jaar geleden verkeerd gezet, met alle gevolgen van dien.
Ik word in mijn bed richting de OK gereden en Kevin gaat zich ergens anders omkleden en wachten tot de ruggenprik gezet is. Met een vreselijk gevoel kom ik de OK binnen. Ik moet op de rand van het bed gaan zitten met een kromme rug en huil ondertussen als allerlei doemscenario’s in mijn hoofd voorbij komen. Als de anesthesist vraagt waarom ik zo moet huilen, gooi ik alle frustraties van die week eruit. Dat lucht op! Ze geeft aan dat ik een prik en wat druk ga voelen en voor ik het weet zegt ze dat de ruggenprik zit. Huh, was dat alles? Echt waar? Wat ben ik toch een drama queen!
Ik wordt helemaal ingepakt en alle toeters en bellen worden aangekoppeld. Het is echt zover! Kevin komt binnen, geeft me een kus en dan beginnen ze met snijden. Het lijkt uren, maar na enkele minuten gaat het doek voor het raampje weg en vraagt de gynaecoloog me of ik mijn zoon geboren wil zien worden. “Ja natuurlijk!” zeggen we allebei in koor.
Om 17:48 vult gehuil de OK en is onze zoon daar:
Kevin is super zenuwachtig want hij mag de navelstreng doorknippen. En dan mag ik eindelijk mijn kleine man vasthouden. Een beetje onhandig doordat ik helemaal ingepakt lig, maar doordat Kevin hem onder zijn kontje vasthoudt, kan ik Ties goed bekijken, voelen en ruiken. Wat een heerlijk gevoel!
Later hoor ik dat het dichtmaken van de wond 30 minuten duurde. Ze hadden mijn blaas geraakt, waardoor ik aardig wat bloed ben verloren en het hechten ging ook niet vanzelf. Ik heb er echter niks van meegekregen, want ik had na het lange wachten eindelijk mijn kleine mannetje in mijn armen. De tijd stond echt even stil voor ons.
