‘Ik neem je nog even op mijn schoot en kroel je stevig. Je slaat je je armpjes om me heen en legt je gezichtje in mijn nek. Heerlijk vind ik dat. Ik ben gek op je babygeurtje, wat ik bijna één jaar geleden voor het eerst rook.
Toen lag ik midden in de nacht met je vader in een ziekenhuiskamer. Hij lag op een krakkemikkige stretcher te slapen – vermoeid van de intense dag – en ik in het ziekenhuisbed. Ik had je bij me genomen zodat ik je in alle rust eens goed kon bekijken. Die nacht ging ik op dezelfde manier met mijn neus door je zachte haartjes als dat ik nu doe.
Het jaar is als een wervelwind voorbij gevlogen en ik merk dat ik er moeite mee heb dat ik nu al kleine dingen aan het vergeten ben. Desondanks voel ik me gelukkig en trots bovendien. Ik heb bijna een jaar lang elke dag van je mogen genieten. Ik heb je morgen verzorgen en zelf kunnen voeden. Uren heb ik je gewiegd en getroost, dagen heb ik krom gelopen van de rugpijn met grauwe wallen onder mijn ogen, zodat jij veilig naast mij kon slapen en zo dicht tegen me aan kon kruipen als dat je nodig had. En nu is het moment van loslaten daar, als je geboortedag nadert. Je gaat nu zonder mij.
Zonder mij jezelf en de wereld ontdekken. Ik krijg een brok in mijn keel en schiet vol terwijl ik je warme, slanke lijfje tegen me aan voel. Ik plant een kusje op je bolle wangetje en zeg je gedag als je vrolijk naar me lacht, alsof je wil zeggen dat je je prima zult redden. En dat ga je je ook echt wel.
“Dag lieve Noël, veel plezier op je eerste schooldagje. Ik hou van je!”
