“Mam ik ben zwanger.”

Met lood in mijn schoenen loop ik naar de Etos in de buurt. Jeetje, wat is dit gênant zeg! Ik voel me als een tienermeisje van 16 wat een zwangerschapstest gaat halen omdat ze zo stom is geweest geen condoom te gebruiken. Ik sta bij het schap en laat mijn ogen langs alle testen glijden. Omdat ik mezelf aanpraat dat het gewoon voor de zekerheid is en er vast niets aan de hand is, besluit ik een test van het eigen merk te halen. Ik heb deze maand iets teveel van mijn studiefinanciering uitgegeven dus money is tight! Bij de kassa staar ik in de ogen van de manager. Natuurlijk staat er een bekend gezicht achter de kassa, dat heb ik weer hoor! Ze glimlacht naar me en ik glimlach verlegen terug als ik af reken.

Eenmaal thuis besluit ik mezelf niet langer te tergen en loop ik met de test in mijn hand naar het toilet. Ik plas in een bekertje en houd de stick trillend in het glas. Eén minuut moet ik wachten om het resultaat af te kunnen lezen. De seconden tikken weg als ik mijn lijf steeds zwaarder voel worden. 10 seconden… 20 seconden… 30 seconden… Ik trek dit niet! Ik gris de beker van de wastafel en kijk op de test. Ik voel mijn lijf slap worden als ik twee helder blauwe streepjes zie: ZWANGER. Een golf van misselijkheid die ik nooit eerder heb gevoeld overvalt me en ik zak terug op het toilet. Ik heb het gevoel dat ik ga flauwvallen, overgeven, het is niet te plaatsen. Dit kan niet! Dit gebeurt mij niet! Ik heb net alles een beetje op de rit, kan ik alleen maar denken. Ik voel me leger dan leeg. Na ik weet niet hoeveel minuten loop ik terug naar mijn kamer. In een roes pak ik mijn mobiel, die ik nauwelijks kan vasthouden en stuur ik naar mijn vriendin dat ik zwanger ben. Ook zij weet niet wat ze moet zeggen en is in shock. Zo zit ik uren op mijn bed, naar mijn mobiel en de tv te staren. Mijn hersenen maken overuren: Hoe moet ik dit iedereen vertellen? Wanneer ga ik het vertellen? Wil ik dit kindje wel houden? KAN ik dit kindje wel houden? Hoe moet ik dat financieel doen? Waar ga ik wonen? Moet ik nu naar een gynaecoloog of naar de huisarts? Hoe lang ben ik zwanger?

Na een paar uur word ik wakker en hoop ik dat ik een slechte droom heb gehad. De avond is inmiddels gevallen en ik heb nog niets gegeten. Niet dat ik honger heb want de knoop in mijn maag is nog niet verdwenen. Ik kijk naast me en daar ligt hij nog: de positieve zwangerschapstest. Ik stuur weer wat berichtjes over en weer met Michelle en beide komen we tot de conclusie dat het misschien verstandig is om een zwangerschapstest van Clearblue te doen, waarbij je kunt zien hoe ver je bent. Die avond breng ik starend naar onzinnige tv-programma’s door en val ik uiteindelijk met mijn kleren nog aan in slaap.

De volgende dag zit ik weer met een zwangerschapstest in mijn handen welke aangeeft dat ik langer dan drie weken zwanger ben. Misschien was ik naïef maar ik had toch gedacht en gehoopt dat de eerste test een foute uitkomst had getoond. Ik heb de pil immers keurig geslikt en ben niet ziek geweest. Voor het eerst voel ik tranen over mijn wangen lopen. Dit is niet hoe ik me het had voorgesteld, moeder worden. Ik ben meer het romantische type wat altijd een ideaalplaatje in haar hoofd had: relatie, samenwonen en of trouwen, een studie afronden en dan een kindje uit liefde voor elkaar. Nu pas dringt het tot met door dat ik het Rik nog moet vertellen. Ik voorzie al problemen aangezien hij al niet wilde praten toen we een woordenwisseling hadden.

Rond 5 uur besluit ik hem te bellen. Geen gehoor. Natuurlijk niet Odile, wat had je gedacht, dat hij nu ineens wel zou reageren? Ik stuur een berichtje naar hem: “Kan ik met je praten, ik moet het ergens met je over hebben, het is belangrijk”. Al snel krijg ik een berichtje terug: “Nee, ik heb niets te zeggen”. Godver, gaat hij weer op die tour?! “Kan je dan op zijn minst even opnemen, ik zal het kort houden”,  stuur ik. “Zeg het hier maar” stuurt hij terug. Oké, als dit is hoe hij het wilt dan kan hij het krijgen ook want ik heb hier totaal geen zin in! Ik stuur: “Ik ben zwanger” en zend twee foto’s van de zwangerschapstesten mee. Nog geen twee minuten later gaat mijn telefoon over. Een aantal minuten spreek ik hem en het gesprek gaat voor de helft langs me heen. Hij doet lacherig, iets wat hij altijd doet als hij zich geen houding weet te geven. Hij zegt dat het niet kan omdat ik aan de pil was. Op een gegeven moment dringt het tot hem door, waarschijnlijk door mijn serieuze en stille reactie, dat ik hem niet voor de gek hou. Ik weet niet hoe ik het doe maar ik hoor mezelf in alle kalmte zeggen dat we er misschien zaterdag over kunnen praten, dat ik het nieuws zelf nog moet verwerken en dus nog geen keuze heb gemaakt en dat hij daar zeker zeggenschap in heeft. Dat hij het er misschien met zijn moeder over wilt hebben en zelf waarschijnlijk ook tijd nodig heeft om dit bericht door te laten dringen. Dat ik snap dat het op een scene uit Goede tijden, slechte tijden lijkt en dat ik ook niet weet hoe het kan dat ik zwanger ben. We besluiten dat ik zaterdag kom praten en hangen dan op.

Het is zaterdagmiddag en ik sms hem of het gesprek nog door gaat. Het bericht wat ik terug krijg geeft me kippenvel over mijn hele lichaam: “Nee, ik heb er geen behoefte aan om te praten”. Ik realiseer me gelijk dat dit de manier is waarop hij dit gaat aanpakken. Hoe heb ik me zo kunnen vergissen in hem? Hoe heb ik ooit in zijn act van het lieve, empathische vriendje kunnen trappen? Ik had toch mensenkennis?! Ik merk dat ik enorm emotioneel word en besluit het contact te laten voor wat het is omdat ik met Michelle heb afgesproken in Dordrecht om wat te gaan drinken. Waarschijnlijk kan ik met haar beter mijn opties bespreken. De rest van de dag sturen zowel ik als hij niets naar elkaar.

Zondagochtend, eerste paasdag. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan omdat ik vandaag naar mijn ouders ga voor een paasbrunch, waar mijn jongste zus ook bij zal zijn. Ik heb getwijfeld niet te gaan, maar ik wil dat ze niets doorhebben. Ik besluit mijn welbekende pokerface op te zetten en goedlachse, vrolijke Odile te spelen. Ik ga ze nog niet vertellen dat ik zwanger ben. Ik moet wat meer tijd hebben om alles te overdenken. Ik wil dat dit mijn beslissing wordt met zo min mogelijk invloeden van buitenaf.

Ik zit in de trein naar Zeeland en voel me zo alleen. Allerlei gedachten spoken door mijn hoofd. Ik weet zeker dat mijn ouders me dit nooit gaan vergeven en vrees voor mijn relatie met hen. Jezus, wat zullen ze teleurgesteld in me zijn en ze hebben er alle reden toe. Na alles wat ze afgelopen jaren voor me hebben gedaan, na alle moeite en tijd die ze in me hebben gestoken om mijn leven op de rit te krijgen. “Niet over nadenken nu”, zeg ik tegen mezelf en ik pak mijn mobiel voor afleiding. Als ik mijn mobiel ontgrendel springt er gelijk iets in het oog wat me een vervelend gevoel bezorgd: een Facebookbericht van de moeder van Rik: “Ik ga je moeder een berichtje sturen. Oma’s onder elkaar. Ze moet het weten”. WEL VERD*MME! Tranen van woede springen in mijn ogen. Hoe durft ze! Haar zoon gaat niet eens het gesprek aan en nu gaat ze mijn moeder een berichtje sturen?! “Waar denkt u dat u mee bezig bent? Rik wil het gesprek niet aangaan, wat ik voor nu zo laat en dan gaat u zich met mijn leven bemoeien alsof ik een zwanger tienermeisje ben? Hoe durft u! Ik bepaal zelf wel wanneer ik het mijn ouders vertel!”. Als ik het typ word ik kwader en kwader en moet ik me inhouden niet in de trein in huilen uit te barsten. Er verstrijkt een halfuur en ik ben als de dood dat  mijn moeder het nieuws zojuist van een onbekende vrouw heeft gehoord. Ik besluit de moeder van Rik nogmaals te smsen dat ze het niet moet durven mijn moeder een bericht te sturen. Haar gezicht verschijnt op mijn mobiel als ze eindelijk wat terug stuurt: “Ik geef je een uur om het te vertellen. Anders doe ik het”.

De tafel bij mijn ouders staat vol met allerlei lekkere broodjes en sapjes en zowel mijn ouders als zusje zijn in opperbeste stemming. Het kost me ontiegelijk veel moeite om een lach op mijn gezicht te toveren en wat binnen te krijgen want ik heb totaal geen eetlust. De hele brunch gaat het over koetjes en kalfjes en als we bijna klaar zijn begint mijn moeder plots over Rik. Ze vraagt hoe het nou is gekomen dat het over is en hoe het is uitgegaan. Ik vertel het hele verhaal, over hoe hij niet meer reageerde op mijn berichtjes en me staalhard negeerde. Over hoe hij gewoon een spel op de Playstation was blijven spelen toen ik met tranen in mijn ogen bij hem op zijn bed had gezeten omdat ik me totaal niet mezelf voelde en het gesprek probeerde aan te gaan. Mijn moeders instelling van ‘twee keien, twee schuld’ veranderd al snel en dan zegt ze rustig: “Nou, het is maar goed dat het over is en dat je van hem af bent dan”. Ik slik en sla mijn ogen neer en zeg zacht: “Nee, ik ben niet van hem af…”. Ik kijk omhoog in de ogen van mijn moeder die me strak blijft aankijken. Vaag op de achtergrond hoor ik mijn zusje grappend zeggen: “Je bent toch niet zwanger hè?” en zij en mijn vader lachen. Mijn moeder en ik blijven elkaar aankijken en ik weet dat ze het weet. Er valt een doodse stilte aan tafel en ik stamel uit: “Mam ik ben zwanger”.

❞

Wegens privacy redenen heb ik de naam van mijn ex veranderd.