Het afgelopen anderhalve jaar ben ik qua werk zeer wisselend geweest. In de eerste 9 maanden van Moos zijn leven ben ik volledig thuis geweest. Dit was helemaal niet de bedoeling, maar door wat “gedoe” op het werk kon ik niet eerder beginnen. Na 9 maanden mocht ik weer beginnen en ben ik 3 dagen per week gaan werken. Afgelopen mei veranderde dit en kwam ik weer thuis te zitten, wederom niet vrijwillig. Gelukkig kreeg ik heel snel een nieuwe baan en ben ik eind juli begonnen en dit keer voor 4 dagen per week. Ik heb altijd gezegd dat ik drie dagen per week wilde werken omdat ik dan meer dagen bij mijn kind ben dan dat ik aan het werk ben. Helaas is dat nu dus niet zo. Mijn kleine meneertje is vaker bij zijn opa’s, oma’s en op het kinderdagverblijf dan bij mij. En daar voel ik me schuldig over.
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik letterlijk gek werd van het hele dagen thuis zitten met Moos. Natuurlijk ondernam ik dingen, maar feit blijft dat je de hele dag in de weer bent met zorgen. Zorgen dat hij drinkt, zorgen dat hij een schone luier krijg, zorgen dat hij niet stikt omdat hij de klei zo lekker vindt smaken en zorgen dat hij ook nog eens wat eten in zijn mond doet in plaats van alles op de grond te deponeren.
Ik kan zeggen dat ik geen leuke moeder ben op momenten dat ik voor een langere periode volledig thuis ben. Mijn lontje is veel korter en daar zijn Moos (en Moos zijn papa bij thuiskomst) dan ongewild de dupe van.
Ik heb echt heel veel respect voor moeders die het heerlijk vinden om thuis te blijven en ik maak een diepe buiging voor alles wat zij doen. Een standbeeld is absoluut op zijn plaats!
Ik ben nu dus weer aan het werk en ik vind het heerlijk. Ik voel me weer mezelf en merk dat ik veel meer aandacht heb voor Moos op de momenten dat ik er wel ben. Ik vind het heerlijk om hem te knuffelen, zijn gebrabbel aan te horen en vol bewondering te kijken naar alles wat hij me laat zien (meestal zijn dit een stuk of 15 auto’s, maar prima, ik wil ze best allemaal aanschouwen en bij allemaal roepen dat ze hartstikke mooi zijn).
Maar goed, zoals ik al zei, ik ben er nu vaker niet dan wel. En zelfs mijn loedermoeder hart protesteert daar een beetje tegen. Als Moos ‘s nachts besluit dat het in bed bij papa en mama veel gezelliger is, denk ik direct “prima man, kom lekker tegen mij aan liggen, ik ben er al zo weinig” Terwijl we alle drie eigenlijk beter slapen als we allemaal op de plek liggen waar we horen en ik eigenlijk gewoon vind dat hij in zijn eigen bed moet slapen.
Ook zit meneer nu in een fase waarbij ik hem soms achter het behang wil plakken. En dan eigenlijk nog een keer daarover heen wil behangen. Maar als hij iets pakt wat eigenlijk niet mag, maar wat verder niet gevaarlijk is, denk ik “prima man, ik ben er al zo weinig en wil nu ik er ben niet alleen maar boos op je zijn”. Riep ik voor Moos nog zo hard dat consequent zijn belangrijk is en dat ik dat absoluut zou zijn, merk ik nu, mede doordat ik me schuldig voel, dat ik consequent zijn niet meer zo hoog in het vaandel heb staan. Terwijl dit wel zou moeten, natuurlijk, ook voor hem. Eerlijkheidshalve gebiedt me ook wel te zeggen dat ik soms gewoon niet altijd zin heb om te corrigeren hoor, maar ik merk dat ik nu nog minder consequent ben dan voorheen.
Dus, na dit blogje zet ik mijn schuldgevoel opzij en ben ik vanaf nu altijd consequent. Wacht even hoor, Moos heeft iets te pakken.. “Moos, niet doen! Moohoos! Blijf daar eens af! Wat heb je daar? Oh oke, speel er maar even mee dan, voor even dan!”
[themeone_spacer height=”53px”][themeone_icon_txt title=”Herken je dit schuldgevoel?
Zijn er misschien andere dingen waar je je weleens schuldig over voelt?” position=”center” size=”fa-5x” color=”#EDEFF2″ icon=”fa fa-quote-left”][/themeone_icon_txt][themeone_spacer height=”53px”]
