Moe, moe en nog eens… Zzzzz – Zwangerschapsupdate Kelsey #3

Het is toch echt een meisje! Nou is dat natuurlijk toch nooit 100% zeker, maar ik zag toch echt een hamburger dit keer. Hoe meer kinderen ik krijg, hoe meer ik de echo’s helemaal in kaart probeer te brengen. Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik op de meeste echo’s echt niet alles zie wat de verloskundige me wijs maakt. Ik geloof ze op hun woord. Wat een leuk feitje was bij deze echo is, is dat haar voeten momenteel 2 centimeter zijn. Kan je het je voorstellen? Qua groei staan we nog steeds op 16 december als uitgerekende datum.

Djenoah gaat momenteel 4 dagdelen naar de peuterspeelzaal door middel van een indicatie van het consultatiebureau omdat ik medisch ben. Heel fijn, want ik merk dat hij het hier echt naar zijn zin heeft. Hij kan lekker spelen met zijn leeftijdsgenoten. Deze week heeft hij een piratenfeest gehad op de peuterspeelzaal. Hij mocht zich verkleden en ze deden allerlei leuke activiteiten. Ik hoor hem alleen elke dag zeggen “Noah kapitein, Noah kapitein!” maar hij was toch echt een piraat, haha. Het enige minpunt van de peuterspeelzaal is dat ik waarschijnlijk een grotere koelkast moet kopen om alle knutselwerkjes op te kunnen hangen. Heeft iemand tips? Wat doen jullie met de werkjes van jullie kindjes? Momenteel stop ik ze na een week in een plastic mapje tot ik erover uit ben wat ik hiermee kan gaan doen.

Stephanie is over op een echt eetschema met nog maar 3 melkflessen per dag. Het is nog geen gezicht hoe ze haar boterhammetjes eet, maar geduld is een schone zaak. Bij het consultatiebureau kreeg mevrouw een dikke duim en ze hoeft pas met 8 maanden weer terug te komen. Ze weegt nu 7380 gram en is 66 centimeter lang. Keurig dus!

In de tussentijd ben ik bij de bedrijfsarts geweest voor een controle. Het was wederom een klein praatje en ik liep weer zo de deur uit. Bij de verloskundige ging het ongeveer hetzelfde. Ik ben eigenlijk langer onderweg naar mijn controles, dan dat ze daadwerkelijk duren. Ook deze keer was mijn bloeddruk netjes en ik weeg nog steeds 70 kg.

Helaas had deze week ook een zwart randje. Ik kreeg een verdrietig telefoontje van één van mijn vriendinnen dat haar man was overleden op jonge leeftijd van 38 jaar. De condoleance heeft veel indruk op me gemaakt en ik wil haar en familie en vrienden van D. nogmaals heel veel sterkte wensen via deze weg. Wat is de lijn tussen leven en dood toch dun…

Moe, Moe…. En nog eens Moe!

Ik wil me verstoppen, heel diep onder mijn kussen en onder de dekens. Elke morgen om 6.15/6.30 staat er een klein monstertje naast mijn bed om te vertellen dat hij een boekje wilt lezen. Maar denk maar niet dat ik nog door kan slapen wanneer hij mij heeft weggeschoven naar het plekje van papa, want ik krijg minimaal 6 keer een boek, arm of been in mijn gezicht. Zal dat uitslapen ooit nog een keer komen of moet ik echt wachten tot hij puber is? Dan willen ze toch meestal helemaal niet meer uit bed?

Buiten de wandeling naar de peuterspeelzaal om heb ik slechts op drie dagen de energie gehad om wat te gaan ondernemen. We hadden een barbecue bij Richard zijn ‘stiefmoeder’ op de zaak en de kinderen hebben het hier onwijs naar hun zin gehad. Het was zo goed georganiseerd en Djenoah was alleen maar te vinden op het springkussen.

Ook ben ik even langs mijn werk geweest om een bakje koffie te doen en mijn leiding/- werkgevende te laten knuffelen met Stephanie. Samen met mijn oma en de kinderen zijn we ook nog een middag naar de ballenbak in ‘s Gravenzande geweest.

De POP-poli heeft trouwens niet veel voor me kunnen betekenen. Ik moet alles via GGZ laten lopen en daar mijn behandeling laten starten. Momenteel volg ik een online module om mezelf onder controle te kunnen houden als ik in een fase zit waarin ik veel spanning voel. De PTSS wordt in augustus na jaren eindelijk behandeld met EMDR-therapie. Dan is mijn arts terug van vakantie en kan ik er eindelijk aan beginnen. Op advies mag deze therapie gedaan worden tussen de 20 en 26 weken zwangerschap, dus ik ben nog net op tijd. Ik vind het zo spannend! De artsen gaan ook nog in overleg of ik misschien toch weer wat voor mijn ADHD kan krijgen. Hoe ouder ik word en ik me bewuster van dingen ben, merk ik dat mijn hoofd erg vol zit. Ik ben teveel bezig met van alles, waardoor ik niet meer geconcentreerd bent op dingen die er toe doen. Wordt vervolgd.

Helaas deze week heb ik even een dip week, ik droom heel veel waardoor ik onrustige nachten heb en erg moe ben. Zo zit ik in de stress of het kamertje wel op tijd af is. Richard wil veel, maar begint eigenlijk helemaal nergens aan. Mijn bekkeninstabiliteit komt weer om het hoekje kijken en ik heb gewoon heel weinig rust in mijn flikker en dat ik zo moe ben helpt ook niet. Het enige positieve wat ik ervaar is dat de tijd wel onwijs snel gaat. Iets te snel eigenlijk.