“All that you did was love”- Een brief voor mijn moeder

Het is zaterdag 12 mei, de dag voor Moederdag. Ik zit met mijn 4 jarige kleuter beneden terwijl Willem met de jongste nog even in bed is gekropen na een korte nacht. Maxim is al dagen volop bezig met Moederdag. Woensdag kwam hij thuis van school en werd er enorm geheimzinnig gedaan en gegiecheld. Ik doe net alsof er niets aan de hand is en alsof ik niet heb gezien dat mijn geknutselde cadeautje voor Moederdag op de plank in de gang ligt. De dagen erna vraagt hij continu of het al Moederdag is, worden er liedjes ‘speciaal voor moeders’ gezongen en hartjes van strijkkraaltjes gemaakt.

Nu zit ik achter de laptop wat te werken als Maxim vraagt of ik een liedje op tv aan wil zetten wat voor Moederdag is. Gelijk schiet het liedje ‘mama’ van de Spice Girls in mijn hoofd. Ik weet nog hoe mijn oudere broer in 1997 de single cadeau gaf aan mijn moeder en mijn zussen en ik als echte Spice Girls fans een optreden voor haar gaven en hoe mijn moeder zichtbaar geroerd was.

Nu is het 20 jaar later en kijk ik naar mijn zoon die na het liedje een paar keer gehoord te hebben de tekst mee zingt en trots zijn dansje aan mij laat zien. Normaliter ben ik niet zo’n sentimenteel persoon, maar nu komt er een brok in mijn keel en voel ik tranen opkomen. Hoe bizar is het eigenlijk dat ik nu op 28-jarige leeftijd moeder ben van twee geweldige jongens? Ik had 10 jaar geleden nooit kunnen bedenken hoe die liefde voelt. Die liefde die mijn moeder ook voor haar kinderen had. Als kind heb je natuurlijk niet écht door hoeveel je moeder en je vader van jou houden, dat die liefde onvoorwaardelijk is. Nu ik zelf moeder ben snap ik het pas echt en besef ik me dat ook zij alles voor haar kinderen over had en heeft.

Dat maakt me emotioneel omdat ik weet dat mijn moeder veel in haar leven heeft meegemaakt. Het lang niet altijd even makkelijk heeft gehad, ook als moeder zijnde van 4 kinderen niet. Mijn moeder en ik lijken stiekem veel op elkaar. We gaan beide een discussie niet uit de weg en zijn behoorlijk eigenwijs. Zeker in mijn puberjaren botste dat flink. Ik was niet het soort puber wat uit het huis sloop om te gaan stappen of dronken thuis kwam, maar mijn ouders hebben wel met mij afgezien vanwege het feit dat ik rond mijn 14e last kreeg van depressies. Er zijn periodes geweest dat mijn ouders niet meer wisten wat ze moesten doen en nu ik me als moeder zijnde altijd zorgen maak over mijn eigen kinderen realiseer ik me hoe moeilijk het geweest moet zijn geweest. Ik zie nu in hoe mijn ouders zich af en toe wanhopig moeten hebben gevoeld, want alles wat je wenst voor je kind is dat hij of zij in ieder geval gelukkig is.

Ook nu heb ik dagen dat uit bed komen moeizaam gaat. Vandaag was weer zo’n dag. Er zijn momenten dat ik het zwaar heb met mezelf en mijn kinderen het liefste naar een vakantiekamp stuur. Voor een week ofzo. Nu luister ik naar de tekst van het liedje mama en denk ik aan mijn moeder. Die soms ook genoeg had aan zichzelf, maar toch door ging. Zo zegt ze nu wel eens: “Als ik het koppie van je jongste zusje lachend boven het ledikantje zag komen, wist ik weer waar ik het voor deed en ik ging ik er weer voor. Doe het voor je kinderen, hou je aan hen vast.” En dat is dan wat ik doe. Ik kijk naar mijn kleuter die met armen wijd en een brede lach trots “Mamaaa I Love You!” naar me zing en denk aan het advies wat mijn moeder gaf.

Lieve mam, bedankt.