Bij aanvang van mijn studie wist ik al dat het zwaar zou worden: een alleenstaande studerende moeder op universitair niveau zijn. Toch was ik vastbesloten ervoor te gaan en dat heb ik gedaan. Vorige week kreeg ik echt een tegenvaller voor mijn kiezen waardoor ik me moest gaan afvragen: is het over en uit met met studeren?
Ik kreeg namelijk een onvoldoende terug voor een tentamen wat ontzettend belangrijk was voor mijn studievoortgang. In eerdere updates heb ik al eens verteld dat de eisen van mijn universiteit (Erasmus, Rotterdam) vrij streng zijn. Omdat die updates met het verdwijnen van mijn back-up ook spoorloos verdwenen zijn, zal ik nog even kort toelichten wat de eisen zijn om door te mogen stromen naar het 2e jaar van mijn bachelor:
– Je moet gemiddeld een 6 staan.
– Je mag 2 tentamens herkansen
– Je moet alle 6o ect’s en dus je propedeuse halen in het eerste jaar.
Voldoe je eind juli niet aan die eisen, dan is het over en uit. Dat is dus ook de vraag die ik me nu stel: in hoeverre maak ik nog kans om door te kunnen? Die kans is miniem kan ik je vertellen. Helaas heb ik afgelopen maanden niet hoog genoeg gescoord voor tentamens waardoor het een erg lastige zaak wordt om met 2 herkansingen gemiddeld een 6 te komen staan. Het is niet onmogelijk, maar het wordt een ontzettend moeilijk verhaal en dit betekent dat ik nog zeker 3 weken in spanning moet zitten.
Na het terug krijgen van het tentamen cijfer had ik 2 opties: per direct stoppen omdat het nog zo weinig zin heeft of ook de laatste weken afmaken. Ik heb voor de laatste optie gekozen omdat ik mezelf niet wilde laten kennen en achteraf wil kunnen zeggen dat ik er alles, maar dan ook echt alles aan heb gedaan. Dat ben ik aan zowel mezelf als Maxim verplicht. Ik heb niet voor niets een jaar lang hard gewerkt, momenten van Maxim gemist, nachten doorgehaald, gehuild van frustratie rondom Maxim zijn ongeluk enzovoorts om zomaar het bijltje er bij neer te gooien. Daarnaast ligt dit vak met het meeste omdat het over identiteit, gender en gezin gaat. Helemaal in mijn straatje dus!
Om een lang verhaal samen te vatten: nee het is niet over en uit… nog niet. Voor nu probeer ik mijn laatste beetje energie en motivatie bij elkaar te rapen en niet bij de pakken neer te zitten. Over een B-plan heb ik afgelopen maanden al voorzichtig nagedacht, maar het is de vraag of ik van het B-plan gelukkig word.. Voor nu leg ik dat plan opzij en hoop ik dat ik er over een paar weken niet over hoef te schrijven!
I’ll keep you posted!
