Tweeënhalf jaar was ik alleen. Mijn zwangerschap doorliep ik in mijn eentje, evenals de bevalling en bijna de eerste twee jaar van Maxim zijn leven. Ik moest leren weer een man te kunnen vertrouwen en ongeveer een halfjaar geleden kon ik me daar eindelijk toe zetten toen ik mijn toenmalige vriend leerde kennen. Toenmalige inderdaad want sinds kort is die relatie over. Ik ging van alleen, naar samen, naar alleen…
Een ieder die wel eens last heeft gehad van liefdesverdriet weet dat een breuk pijn doet. Zelf merk ik dat het nu nog meer pijn doet omdat er kinderen bij betrokken waren – mijn kind. Ik kamp op het moment met allerlei gevoelens: verdriet, boosheid, frustratie, het gevoel dat ik gefaald heb en zo kan ik nog wel wat gevoelens en gedachten opsommen. Soms moet je een moeilijke keuze maken omwille van jezelf en nog belangrijker; je kind. De gedachte dat ik er goed aan doe omdat ik en Maxim gelukkig, veilig en gezond moeten kunnen zijn houdt me op de been, maar uiteraard zijn er wel eens slechte dagen. Dagen waarop ik denk: was ik blind? Wilde ik te graag? Maar bovenal: waarom is het niet gelukt? Waarom nou weer bij mij? Ligt het aan mij?
Ik ben weer alleenstaande moeder en man wat doet dat pijn. Het alleen moeten opvoeden van mijn zoon vind ik niet het lastigste aan deze situatie. Dat heb ik immers al eerder bijna twee jaar alleen gedaan en bovenal was mijn ex regelmatig in Duitsland voor zijn werk waardoor ik toch grotendeels nog steeds de zorg voor Maxim droeg. Wat me echter wel zwaar valt is het alleen zijn hele dagen. Natuurlijk heb ik Maxim en daar kan ik inmiddels gezellige kletspraatjes mee voeren maar natuurlijk geen serieuze gesprekken. Ik heb geen partner meer naast me staan die naar me luistert en die me steunt. De avonden zijn eenzaam en dat is toch weer heel erg wennen merk ik.
Tja, wat kan ik nog zeggen? Ik zit niet lekker in mijn vel maar weet dat ik en Maxim ook dit wel weer te boven komen. Er zit niets anders op dan de draad weer op te pakken en ons leven verder te gaan vormen; nu alleen. Wij tweetjes gaan het weer redden, dat is een ding wat zeker is! Wel weet ik dat het een hele, HELE lange tijd gaat duren voordat ik weer een man vertrouw en in ons leven laat…
– Details over de breuk heb ik achterwegen gelaten omdat dat te privé is. –
