Karma is a bitch – Zwangerschapsupdate Jacqueline #1

Allereerst mijn excuses aan alle dames die mij voor zijn gegaan, ik heb altijd veel vooroordelen over jullie gehad. Ik dacht dat de klachten nogal aanstelleritus was, maar boy, hoe fout had ik het kunnen hebben! Ik zal bij het begin beginnen. Dit is hoe het eerste trimester verliep…

Het is 12 april en ik ben moe, ZO moe als ik dansles ga geven, ik herken mezelf gewoon niet. Ik geef namelijk veel les en ben normaal super energiek. Die dag kom ik de dansschool binnen en zeg tegen de eigenaresse dat ik zo moe ben, waarop zij meteen reageert met: “Je bent toch niet zwanger, hè?” Ik wuif het weg en gooi het op een voorjaarsgriepje. Thuis gekomen zat het natuurlijk wel in mijn hoofd, want vanaf oktober 2016 is er al een kindje welkom, maar met mijn onregelmatige cyclus wist ik niet of ik ongesteld moest worden. Ik besloot toch meteen een test te doen en kreeg een uitslag: negatief. Ik zet het dus maar van me af, maar blijf die week erg moe.

Een week later probeer ik nog eens te testen. Huh?! Positief! Het is een super licht, onzeker streepje, maar hij staat er! Mijn partner en ik zijn voorzichtig toch al erg enthousiast, maar besluiten het nog niet van de daken te schreeuwen. Het weekend erop heb ik wel examen van mijn yoga-opleiding en dus licht ik de opleidingsdocenten voor de zekerheid in omdat ik aanhoudend moe blijf. Man, man, man, wat heb ik me daarin vergist! Ik dacht echt dat het tussen de oren zat. Dat vermoeidheid voor een groot gedeelte mindset is, maar nee hoor, ik kom er volledig op terug!

Enfin, dat weekend ga ik vanuit Heerlen naar Leeuwarden, waar ik mijn examen moet doen. Niemand weet dan nog dat ik zwanger ben. Een prachtig weekend met mijn geheim wordt afgesloten met een diploma. Tijdens het diner wat op de uitreiking volgt, bestel ik nachos met kaas. Een medestudent zegt tegen me: “Dat at ik altijd toen ik zwanger was!” Ik had het niet meer, maar reageer heel nonchalant: “Ja je hoort vaak dat vrouwen bijzondere trek krijgen hè!” Stiekem moet ik lachen en stuur ik een appje naar mijn vriend om dit grappige voorval te delen, want behalve hem, heb ik nog niemand om dit soort dingen mee te delen.

Na dat weekend testen we nog eens en ja hoor: het streepje is een stuk donkerder. We zijn écht zwanger! We maken gelijk een afspraak bij de verloskundige, wat helaas nog best lang wachten is want deze zal plaatsen vinden op 14 mei. In de weken erop vertellen we het mijn ouders en broers (mijn broer is getrouwd met een man, de guncles zijn natuurlijk meteen laaiend enthousiast! Disney cruises, prinsenpakken en prinsessenjurken worden in gedachten al geshopt), schoonouders en schoonbroer en zijn vrouw. Het is zo spannend en de dagen sluipen voorbij.

Ondertussen neemt de vermoeidheid toe en moet ik af en toe dutjes doen tussen mijn lessen door. Ik lach mezelf keihard uit, karma is echt een bitch! Hoe heb ik zo bevooroordeeld kunnen zijn? Dit is echt topsport! Er is echt geen twijfel meer mogelijk, ik ben echt keihard zwanger!

Na de eerste echo wordt de zwangerschap nogmaals bevestigd: het hartje klopt al! We zitten volgens haar telling op 7 weken in plaats van 8 zoals ik dacht. De verloskundige laat het hartje luisteren. Ik hou mijn adem in van emotie, zo mooi vind ik het. Daardoor is het geluid van het kloppende hartje van onze baby gelijk weg, waardoor ik schrik. Gelukkig stelt de verloskundige me gerust: het komt slechts doordat ik mijn buikspieren aanspan. Euforisch lopen we naar buiten. De weken erna vertellen we het mijn oma en een handjevol vrienden.

Deze week hebben we de termijnecho gepland staan. Ik blijf trouw mijn dutjes doen en mijn lichaam begint steeds meer te veranderen. Nog zo’n vooroordeel wat ik moet inslikken: ik heb als frequent sporter heel vaak geroepen dat aankomen tijdens de zwangerschap te maken heeft met wat je door je mond duwt. Ieder pondje gaat door het mondje! Nou mooi niet, Karma again! Ik kom in kg’s nog niet veel aan, maar mijn figuur begint zeker te veranderen. In combinatie met een prikkelbare darm beginnen mensen in mijn lessen langzaam iets te vermoeden. Ik hoop maar dat ze niks vragen!

Tijdens de termijnecho blijkt dat alles erop en eraan zit. Ons kindje is goed gegroeid en de uitgerekende datum wordt bijgesteld naar 4 dagen later dan de datum die ik in mijn hoofd had. Ik geloof eigenlijk nog steeds dat mijn telling klopt en dat we een kerstkindje krijgen.

Nu mogen we het de hele wereld te vertellen! Ik vraag mijn partner nog een weekje te wachten met het op social media te zetten. Ik heb namelijk een buikband met de tekst: “Ja! Jullie mogen het vragen!” omdat ik zeker weet dat veel mensen uit mijn sportlessen al iets vermoeden. De reacties zijn fantastisch!

Een week later zetten we het op social media. Omdat mijn partner artiest is krijgen we ontzettend veel reacties. Dan wil het toeval ook nog dat we op Pinkpop staan en dat daar een ooievaar bij het hoofdpodium landt. Het grapje is snel gemaakt: als we het aankondigen, dan kondigen we het ook meteen groots aan!

Tot de volgende update!