“Je draagt wel breed he?” – Zwangerschapsupdate Jacqueline #2

De tijd vliegt! Waar haalt iedereen toch die 9 maanden vandaag? Tegen de tijd dat je het iedereen verteld hebt, ben je alweer in week 13. Bye, bye eerste trimester (of is dat officieel met week 15 pas voorbij?) Anyhow, ik zal jullie bijpraten over de afgelopen 2 a 3 weken, zodat jullie helemaal up to date zijn.

Ook zal ik deze blog als uitlaatklep gebruiken, dus excuus als dit niet de roze-wolken-blog is die je verwacht. Natuurlijk wel met een dikke dankbare knipoog, want zoals eerder verteld hebben we eventjes moeten wachten op ons wondertje. 18 maanden in totaal, dat had 2 keer een zwangerschap kunnen zijn. Dat was het in feite ook, alleen ging de eerste zwangerschap helaas mis. Twee regenboog vlindertjes ,want het zou een tweeling zijn geweest ? Maar zo sterk als ik geloof in de kracht van moeder natuur, weet ik zeker dat ze daar een goede reden voor heeft gehad.

Als eigenaresse van een YogaStudio wil ik natuurlijk ook graag zwangerschap yoga en Mind-Walk gaan volgen. Helaas was er geen docent in het zuiden die beschikbaar was om het te geven. Nu vond ik van mezelf dat ik met een briljante oplossing ben gekomen: ik bied namelijk de Zwangerschapsdocenten opleiding aan. Ik volg zo zelf de opleiding, plus ik trek mensen aan die vervolgens een cursus kunnen geven. De opleiding is nog eventjes wachten 16 t/m 19 augustus, maar ik verheug mij er enorm op! Gelukkig hoef ik tijdens het wachten niet stil te zitten, ik heb namelijk bedacht dat de Mind-Walk buitentrainingen die ik doe, steeds lastiger zullen worden om te verzorgen. We zijn dan namelijk altijd hele dagen buiten en ik zie mijzelf nou niet zo nodig met een dikke toeter ieder half uur de bosjes in duiken om te plassen. Alle trainingen tot het einde van het jaar heb ik dus naar voren gehaald, waardoor mijn programma goed gevuld is geraakt. Daarnaast ga ik zelf nog een outdoor cursus volgen, organiseer ik nog wat opleidingen waar ik zelf ook aan deel zal nemen en we hebben nog twee vakanties gepland. Druk, druk, druk!

Dus even terug naar de tijd, want voor dat ik het weet is het september en zijn we dus alweer 3 maanden verder. Gelukkig kan ik ook echt van alle momenten en kleine stapjes genieten. Afgelopen weken werden Egid ( zo heet mijn partner) en ik ontzettend verwend door allemaal kaartjes en kleinigheidjes van lieve mensen die aan ons gedacht hebben, zo attent!

Ook gebeurde er minder attente dingen. Het was ongetwijfeld helemaal niet vervelend bedoeld hoor, maar mensen in mijn trainingen – vooral de dames (sorry dames, maar ik heb het jullie al verteld) zijn eerlijk op het brutale af. Normaal hou ik hiervan, maar afgelopen weken niet. In totaal ben ik pas 2,1 kilo aangekomen, maar het is echt afgezakt naar een zwemband rond mijn heupen en middel. Oke, misschien valt dat wel mee, maar zo voelt het voor mij niet (ja, ja dankbaar dat ik zwanger ben bla, bla) en de dames in mijn lessen maken het er niet beter met alle lief bedoelde opmerkingen die eigenlijk vallen onder bodyshaming. “Oh je draagt wel breed he?” “Volgens mij ga je rond dragen!” “Je hebt wel volle billen gekregen.” (ja Loes dat was jij) “Je bent echt breder geworden in je heupen.” En ga zo maar door. Mijn reactie is dan: “Tja, je kunt niet kiezen waar het gaat zitten…” of “Als het maar gezond is.” lekker cliché. Maar stiekem toegegeven vind geen enkele vrouw body shaming leuk, toch? Normaal niet en tijdens een zwangerschap ook niet. Vooral omdat je nog niet echt een zwangere buik ziet.

Toen kwam ik ook nog dit boek tegen en moest ik helemaal lachen. Haha, hier kan ik toch niet “toevallig” tegenaan lopen! En arme Egid moet het allemaal aanhoren. Het valt gelukkig allemaal wel mee hoor. Op de net opgenoemde opmerkingen na dan. Achja, het heurt erbij!

Gelukkig kan ik er ook echt om lachen, juist omdat ik zo erg met mijn neus op de feiten word gedrukt dat hoe graag je ook wilt, je hierin je lichaam niet kunt controleren. En dat is best lastig voor iemand die eigenlijk altijd de regie heeft over haar eigen lichaam. Mijn borsten doen in ieder geval wat wat ze willen – Ja mam, ik hoor het je zo zeggen: “Vroeger wilde je ze groter!” – die groeien en geen bh zit meer fijn. Die foto zal ik jullie besparen. Gelukkig heb ik vanwege mijn werk de hele week sportbh’s aan, want het wordt langzaam tijd voor meegroeibh’s. Ook mijn haar doet wat het wil, soms is het zo dun als wat. Mijn darmen zijn helemaal in de war (lang leve de probiotica!) en niet te vergeten: mijn speekselklieren. Heb je wel eens met een lege maag in een bakkerij gestaan? Dat je zo stond de watertanden dat je moet slikken? Nou ik geloof dat ik het eerste zwangerschapskwaaltje te pakken heb waar niemand het over heeft: een klotsende waterval in je mond. Ik kan nog geen vooroverbuiging maken in de yoga, laten we het leuk houden en “Downdog” als voorbeeld gebruiken, of ik sta te kwijlen als een Bernersenner. Ok, het is nu gelukkig al iets minder, maar heb je ooit iemand daarover gehoord? Gewoon watertanden, echt bizar! Maar ach weet je, als dat alles is.

Sinds een week of 2 heb ik weer super veel energie, ik ben nooit misselijk geweest, iedereen vraagt hoe het met de warmte gaat, maar daar kan ik altijd al heel goed tegen. Zoals het nu gaat, voel ik mij helemaal top! Als ik dan ook nog mag bepalen waar alles groeit en waar niet, dan zou het helemaal een perfecte zwangerschap zijn.

We – correctie mijn schoonvader – is trouwens druk bezig met het maken van de babykamer. Antraciet en mint-groen zal het gaan worden, omdat we niet willen weten wat het word. Graag krijgen we de verassing op het moment suprême. Eén laag zit er al op. Groenbeer (ja ik was heel creatief vroeger), mijn knuffeldier toen ik klein was, wacht ook in spanning af. Deze beer heeft zoveel meegemaakt! Als hij toch eens kon praten… Gelukkig kan hij luisteren als de beste. Leuk om zoiets door te geven!

Het liefst zou ik thuis bevallen en als ik dan toch voor het ideaalplaatje ga: een badbevalling. Maar als ik één ding nu al heb geleerd, is dat je zoveel mogelijk de controle moet loslaten, want het gaat toch zoals het gaat. Mocht het ons gegund zijn dan is dat mooi, maar we zien wel hoe het loopt. Nu eerst genieten van het moment.

Egid zit deze week met zijn band in Oostenrijk en ik heb net een webinar bijscholing gegeven. Morgenvroeg (als ik dit schrijf is het vrijdag) mag ik om 07.00 naar Noordwijk voor een trainersweekend. Vanavond doe ik dus lekker rustig aan. Ik ga alles nog een beetje voorbereiden en ga vooral lekker met de voetjes omhoog. Dat doe ik overigens ook tussen de lessen door ook. Afgelopen week moest ik wel met alle jaarafsluitingen van de lessen (het sportjaar loopt gelijk aan een schooljaar) en al het lekkers dat ik te eten kreeg. Die kleine in mijn buik is goed verwend!

Inmiddels is ook de kraamzorg geregeld. Niet geheel onbelangrijk! Verder zijn we langzaam onze kat Nola aan het leren dat ze niet meer op de babykamer mag. Dat gaat gelukkig goed, maar die kleine luistert sowieso heel goed. Hopelijk gaat die andere kleine dat straks ook doen!

Tot de volgende update!